7.12.2002 ______ "Baszta Prochowa"
*Dzien czwarty
Ukrainski zespol "Kwintet Jurija Szarifowa"

Zycie - jazzbez…
i my wszyscy w nim jazzbezi…
(Jazzu i widowisk!!!)

Przedostatni dzien festiwalu, siodmego grudnia. Ostatni koncert w "Baszcie Prochowej". Juz chwyta za dusze i uszy nostalgia, juz sie chce nastepnego roku… Uroczyste zamkniecie - jutro w Tatrze Zankowieckiej, ale to juz bedzie zupelnie inna atmosfera, kompletnie inna… Alez ze mnie sentymentalna jazbezka!… I nigdzie od tego nie uciekniesz, ale chodzi nie o mnie, a o to, co sie dzialo i jak ³sie dzialo na scenie, w ten zimowy wieczor. A co, wszyscy czekali na wystep dopiero utworzonego kwintetu, ktory niedawno zostal wyprobowany w klubie-kawiarni "Lalka". Tzn. Oczekiwali zwyklego wystepu, nadzwyczajnie-wiecznie-niezwyklego jazzu, muzykantow z roznych miast Ukrainy a takze ze Stanow, zebranych w jednym zespole… Nie tak sie stalo! Jeszcze jedna (ktora z kolei) niespodzianka na "Jazzbezie"!!! Publicznosc, chyba dlugo nie mogla pojac o co w tym wszystkim chodzi.

Kino? Teatr? Film? Zreszta, czy to jest wazne? Po prostu byla to gra w grze. Muzyczna gra w grze aktorskiej , podwojna improwizacja, podwojny jazz, podwojne zycie, wreszcie. Taka podwojnosc dwoila w oczach swiece, kufle z lwowskim piwem, dwoila dusze i ludzi, wtedy zupelnie niespodziewanie wydalo sie, ze na scenie na pianinie graja dwoje:
Wolodymyr Solianyk, klawisze (Êijow) oraz
Walerij Zylin, instrumenty perkusyjne (Dniepropietrowsk).
Jeden z nich (ten pierwszy) gral normalnie, tj. w sposob zwyczajny, palcami po klawiaturze, a drugi stojac plecami (oraz innym czesciami ciala) do sali, bebnil po strunach, jak po bebnie. A jednak to sie nie wydawalo, ale bylo na prawde! Oklaskom nie byl granic. Chociaz, moim zdaniem, koncepcja zespolu - zbyt skomplikowana oraz filozoficznie nadwerezona dla formatu festiwalu, dlatego tez niektorzy spokojnie ziewali przy stoliku, palac papierosa... Jednak Ci ktorzy pojeli pomysl tworcow, przynajmniej w jednej trzeciej lub nawet mniejszej, jego czesci, ciezko wychodzili z jazzowego transu, bo pragneli wiecej. Wiec, jesli byl to teatr to pod nazwa "Jazzbez", a my wszyscy bylismy w nim jazzbezi … To takie lwowskie neologizmy, ktore mam nadzieje kiedys stana sie bliskie, tak - za dwa, czy trzy lata … Po wystepie ciekawa bylam uslyszec o tym widowisku od samych jazzmenow, oto co oni opowiedzieli …

Jurij Szarifow, gitara basowa, syntezatory (Lwow):
"Co to bylo? Ogolnie mozna powiedziec tak: zespol utworzony pomyslem utworu, taka dosc niestandardowa metoda stworzenia zespolu, formalnie. Wystapilem w roli autora pomyslu, scenarzysty, rezysera, jakiegos producenta, byc moze. Nawet zorganizowalem casting muzykantow-aktorow na te wlasnie stanowiska, role. Poniewaz wiedzialem, ze ludzie, wszyscy ktorzy grali, tez w pewnym sensie sa kompozytorami, improwizatorami, i ze powinni cos robic w odpowiednich miejscach. A wiec wg. ogolnego schematu, w ramach pewnych funkcji pomyslu, kazdy robil swoja muzyke, ktora wgrala sie do ogolnego scenariusza. Robilismy to w stylu filmu, wg technologii muzycznego filmu. Regula jest, ze zbiera sie zespol, ktos cos gra, i od tych zgromadzonych wynika muzyka, tu jest odwrotnie, najpierw wymyslono stylistyke muzyki, i na te role muzyczne dobrano muzykantow, ktorzy mogliby zrealizowac pomysl ".
Endrew Valentine, kontrabas (ale w ten wieczor gral n trabce) (Nowy Jork):
"Jaka gralem role? No, nie wiem, pewnie siebie samego. Nikt mnie nie uprzedzil, ze trzeba kogos grac ... Przede wszystkim jestem bardzo zadowolony. Bylo bardzo ciekawie... Jurij Szarifow - wspanialy kompozytor i artysta, zgromadzil nas wszystkich przy takim ciekawym pomysle, koncepcji".

Jurij Jaremczuk, saksofon (Lwow):
"To byla muzyka naszego wspolnego autorstwa. To byla wlasnie konceptualna muzyka, sami decydowalismy, co i jak mamy grac. Moja rola? Swoja, po prostu gralem siebie. Wrazenia... Wydaje mi sie, ze udal sie nam dzisiejszy koncert. Atmosfera festiwalu bardzo dobra, z czego jestem zadowolony".

Wolodymyr Solianyk, klawisze (Kijow):
"Pomysl dotyczyl zrobienia muzyki Jurija Szarifowa, z ktorym od dawna sie znamy, czyli polaczyc jego elektroniczna muzyke, co bylo dosc trudne, z ta ktora gramy my. Uwazam, nam sie to udalo. Z Endrew Valentinem pracuje juz dwa lata. On gral z wieloma znanymi muzykantami swiata, dlatego bylo nam latwo. Chociaz Jurij bardzo to przezywal, bal sie, wszystko sie udalo. W zasadzie celem byl wystep we Lwowie, poniewaz dawno tu nie bylem, ostatnio na "Krysztalowym Lwie" . Bardzo lubie to miasto. Sadze, ze swa muzyka pomagamy rozwiazac jakies problemy... Chwyt z fortepianem (kiedy Wolodymyr na nim gral , a Walerij Zylin bebnil po strunach od srodka - Aut.) byl juz dawno przygotowany, ale na scenie, to byla improwizacja ".

Walerij Zylin, instrumenty perkusyjne (Dniepropietrowsk):
"Moje wrazenia sa takie: nasz wystep udal sie. Oczywiscie cale mnostwo przyjemnych uczuc, poniewaz wyszlo tak jak sie chcialo. W takich momentach trudno to wytlumaczyc slowami. Myslisz, przygotowujesz sie, fantazjujesz, i kiedy wreszcie to wszystko zaczyna zyc! Braknie Ci slow... Publicznosc zgromadzila sie dobra, zreszta, tak jak i w inne. Byl kontakt z sala, co dla tej muzyki nie jest latwe i nie zawsze ma miejsce. A dzis on byl, dlatego wszystko sie udalo. Kruczek z fortepianem... To byl taki zart, pomysl, pociag! Z Wolodymyrom kiedys to probowalismy, zdaje sie w 1998 roku w Poltawie, gdzie bylismy obecni jako jurorzy, nastepnie byl koncert galowy, nic nie przygotowalismy, no i cos takiego wymyslilismy. Gralismy we dwoch i wszystkim sie to podobalo. Teraz postanowilismy to sobie przypomniec i powtorzyc. Tutaj to sie udalo jeszcze lepiej"

Krzysztof Sawicki ( Konsul Generalny RP w Lwowie, ustna harmonijka):
"Ja-a-azz... Przede wszytskim jest to przestrzen jakiegos dobra i spokoju, zawsze szukalem takiej przestrzeni: filozoficzne dysputy, teatr czy tez muzyka, - gdzie jednoczesnie mozna odpoczac ³ pomyslec nad rzeczywistoscia. A jazz, jesli chodzi o festiwal jazzu, jest to przestrzen dla spotkan. Jesli mowic konkretnie o "JazzBez...", to bardzo fajnie, ze ukrainscy i polscy muzykanci moga sie razem spotkac, zagrac razem. Nie zapominajmy, ze ten festiwal poza tym rownolegle trwa w Przemyslu i we Lwowie. Porownac? Wszystko takie same. Publicznosc? Ludzie wszedzie tacy sami. A wiec nie tylko bandytyzm nie zna granic, ale tez jest cos pieknego! Wiec nie ma znaczenia, czy ladna pani jest Polka czy Ukrainka, ona jest po prostu ladna pania. Lwow jako jazz? Na pewno znam troche historie Lwowa, sam pracowalem w podziemiu za komuny w Polsce, publikowalem materialy o muzykantach rockowych, jazzowych, niezaleznych ugrupowan. I kiedy przyjechalem tu, np., kiedy poznalem pana Szackiego, bylem strasznie szczesliwy, poniewaz pisalem i nim sporo, ale osobiscie nie znalem. Kilka lat pracowalem w Kazachstanie i tam tez poznalem pewnego perkusiste". "Dlaczego - pytam - nie przylaczy sie Pan do jakiegos zespolu, przeciez gra Pan na ustnej harmonijce... co prawda tylko na session?" "Nie to jest muzyka zawodowa. Ja zarabiam jako dyplomata, oni - jako muzykanci, i jakis podzial na tym swiecie musi byc". "Alez sa takie zespoly, np., Dixieland "Medikus", w ktorym muzykanci, to lekarze!" "Nie, nie, to jest po prostu wyjatek potwierdzajacy regule".

Wiktor Morozow (gosc festiwalu, tlumacz, muzykant, wielbiciel jazzu):
"U mnie powstaje asocjacja z "JazzBest...". Tj., sa to najlepsze odczucia, jestem bardzo zadowolony, ze ten festiwal nadal trwa, poniewaz w ubieglym roku odbyl sie po raz pierwszy. Jestem szalenie zadowolony ze trwa, w dodatku w tak wspanialej atmosferze. Naprawde - odlot. Oczekuje, ze tak bedzie z roku na rok, ze we Lwowie wytworzy sie naprawde elitarna kultura, ze ludzie beda mogli sobie przyjsc i posluchac dobrej muzyki. Widze tu duzo mlodziezy, co bardzo cieszy! Czy postrzegam Lwow jako miasto jazzu? Marze o tym. Jazz dla mnie to najlepsza muzyka... Tak jak powiedzial moj ulubiony gitarzysta Pet Metyni, kiedy go spytano, czym jest jazz, on odpowiedzial, jest to po prostu, najlepsza muzyka, oczywiscie istnieje wiele rodzajow muzyki, ale ta jest najlepsza, poniewaz rzeczywiscie, w niej czlowiek moze siebie wyrazic, w improwizacjach, swobodnie, w ktorymkolwiek momencie odczuc publicznosc, nie ograniczony z zaden sposob. Bardzo lubie jazz. I chociaz gram rock lub cos w tym rodzaju, przewaznie chodze na festiwale jazzu, np. w Toronto. Oczywiscie maniera gry od naszej niczym sie nie rozni, poniewaz wszedzie muzykanci sa muzykantami. Jesli porownywac to oczywiscie jazzowy festiwal w Montrealu trwa caly tydzien, na wielkich placach, gdzie zjezdzaja sie najlepsi muzykanci swiata. Graja prawdziwa dobra muzyke, nie prymitywna, nie banalna. Poniewaz jazz - to... to jest jazz!
Maria Tytarenko